Eilandhoppen

Mijn verhaal eindigde vorige keer dat ik klaarstond voor een driedaagse zeiltrip op Withsunday Island (een groep onbewoonde eilandjes)! Eerlijk gezegd schrok ik eventjes toen we met de 21 gasten en 4 bemanningsleden voor de boot stilhielden; "oh my god, zo klein, hoe gaat dat passen?!" ging het door me heen. Op een of andere manier had ik een luxe zeiltrip verwacht, maar uiteraard ging ik met een backpackerstour mee en had ik naar verkeerde plaatjes in brochures gekeken ofzo. Máár, na 10 minuten was ik geswitcht en kon ik de gezelligheid inzien van een zeilboot die me aan de caravan van papa en mama doet denken (alleen stinkt die niet naar penetrante schimmel en komt daar enigszins daglicht naar binnen). Iedere centimeter van de boot werd creatief besteed, de bedden half op- en over elkaar gebouwd, de bedden aan de zijkant van het schip liepen een beetje schuin, en het bed aan het eind van het schip, liep af in een punt. En waarom heb je tafels en stoelen nodig als je ook zittend op het dek kunt eten? En toen het de eerste avond ging waaien en regenen, gingen we met ons bordje vis/aardappelen/groente op schoot, op de bedden zitten. Geen last van de kou daar, met 25 man en geen ventilatiesysteem! Gelukkig bleef de regen bij die ene avond;)

Onze eerste stop was een ruig verlaten kiezelstrand waarvandaan we konden snorkelen. De beste snorkeldag ever! Gehuld in een verplicht anti- kwallenpak (vanwege de dodelijke kwallen die in deze tijd van het jaar voor kúnnen komen), flippers en masker baande ik me een weg tussen de vele toeristen. Onze duikinstructeur had verteld dat we Elvis tegen konden komen, een vis van enorme omvang die het blijkbaar, als enigste vis in de oceaan, fijn vindt om geaaid te worden! Ik stond versteld van de fluorescerende groene vin van Elvis en zijn groen/blauwe/paarsige lichaam, als een soort regenboog, maar moest tegelijkertijd een beetje lachen. De duikinstructeur was namelijk een jongen van 25, die heel erg graag leuk gevonden wilde worden, waardoor hij compleet de plank missloeg (wat ons betreft). Hij deed té Australisch (met zijn; "alllrightyyy guyyss, fucking asome") , hij maakte slechte grapjes en zijn verschijning was té (pilotenzonnebril, gehuld in zwembroek en ingeolied bovenlichaam, borstspieren naar voren, armen iets van zijn lichaam af; "are you ready girls?"). Zijn naam "Troy" maakte zijn image wel compleet.
Terug naar de vis die ik zag, die zo groot als mijn onderarm en niet zo'n joekel als hij had omschreven (beetje overdrijven hoort vast bij zijn vak). Het leek het volgende moment alsof ik droomde. Ik zwom tussen enorme schollen vissen, geen kleintjes, nee groter dan mijn hand, allerlei soorten door elkaar en ze waren niet eens bang, dus ik er gewoon doorheen zwemmen. Ik schrok op toen er vanuit mijn rechter ooghoek, een gevaarte aan kwam zwemmen ter grootte van mijn bovenlichaam, maar 2X zo breed! Elvis!! Haha, ik was te snel geweest met mijn oordeel, want het wás een joekel! En zijn ogen volgde me helemaal. Ik ging daarna af op een groepje snorkelaars die wat commotie maakte, en dat bleek om een schildpad te gaan, die heerlijk relaxt voorbij peddelde! De droom was voorbij voor ik het doorhad.

Het was tijd voor het échte werk. Een gratis introles duiken! Hoe overdreven hij ook was, Troy was gelukkig goed in staat om mij rustig te maken, want was stiekem wel een beetje bang om te duiken. Het is een ander gevoel dan snorkelen, de lucht is koud en droog en de zee is onoverzichtelijk. Uiteindelijk zwommen we een minuut of 15 rond en kon ik mezelf een schouderklopje geven en een nieuwe ervaring aan mijn lijst toevoegen!

De tweede dag gingen we naar het beroemde zanstrand; "Whitehaven beach". Het zand is stralend wit en zo zacht dat je er zelfs je tanden mee kunt poetsen. De zee was laag en alle kleuren blauw. Na 1000 foto's te hebben gemaakt, gingen we weer snorkelen. Helaas was het zicht niet zo goed en zagen we minder vissen. Tot slot werden we die dag gedropt op een strandje waar we, met onze eigen wijnflesjes, van de zonsondergang konden genieten.
De laatste dag was geen hand voor ogen te zien tijdens het snorkelen, maar wel leuk omdat we dit keer niet met de motorboot werden afgezet, maar zó van de boot af konden springen.
Het was heerlijk genieten van de zon, het deinen van de boot, het goede eten, het uitzicht, de felle maan op het zwarte water in de avonden en dit keer een leuke, sociale groep om me heen om gezellig mee te kletsen!

Terug op Airly beach hadden we s 'avonds nog een kleine reünie in de bar. Omdat we in gezelschap van de bemanningsleden waren, kregen we gratis bier en stukjes pizza. Ze lokte onze groep daarna de club in met de belofte aan meer gratis bier, en gratis shots als we limbo gingen dansen. Als backpacker kan je dat onmogelijk weerstaan en voor je het weet is iedereen in de stemming en verdient zo'n club het bier weer terug.

Ik reisde de volgende dag naar het volgende eilandje; "Magnetic Island". Op de ferry ontmoette ik Jess, een Duits meisje dat al een jaar in Australië woont, en later voegde de Duitse Christin, die hier studeert, zich bij ons. We brachten de dag met zn drieën door en de volgende dag maakte Jess en ik een wandeltocht van 3,5 uur over het eiland (wat eigenlijk één groot national park is). Onderweg keken we onder elke rots voor slangen (helaas, geen gezien haha)!
Ons einddoel was "Koala village", een piepklein dierenparkje. Klein maar fijn want we mochten de; schildpad, 5 soorten reptielen, minikrokodil, whombat, koala, mega- papagaai en de slang vasthouden en tot slot konden we de vogels voeren die met enorm geschetter op ons afkwamen. Die avond aten Jess, Christin, ik en een Nederlandse jongen gezamenlijk bij het hostel en dronken we groen bier ter ere van St.Patricks day!

De volgende dag was een luie dag. We kletste, zwommen, lazen, zon'de en snorkelde (helaas was het zicht te slecht om iets te zien). De dag erna deed ik eerst nog een poging om hard te lopen, maar constateerde na een paar meter dat ik absoluut géén conditie meer heb. Ik genoot dus maar van het uitzicht bovenop een grote rots, voordat ik de boot nam naar het vaste land.

Inmiddels heb ik de afgelopen twee dagen (omringt met folders en buiten stromende regen), plannen geprobeerd te maken hoe ik de restende twee weken ga invullen. Ik ben er nog niet helemaal uit, dus ook voor mij nog even een verassing met welke verhalen ik de volgende keer aankom!