Krachten van de natuur

Nog niet eens een week later sinds mijn laatste blog, maar wat heb ik alweer een hoop te vertellen!

Met Java als derde eiland, is er ook een derde dimensie gekomen aan onze reis. Op Bali vonden we ontspanning, op Sumatra het avontuur en op Java werden we een aantal keren geconfronteerd met de kracht van de natuur.

Vanuit onze upperclass-treincoupe (met verdraaibare stoelen, televisie en service), bekijken we de krottenhutjes die pal aan het spoor liggen, met bergen afval eromheen en kinderen die op het spoor spelen, terwijl wij voorbij rijden. We hebben vanuit Sumatra een vlucht naar Jakarta (Java) genomen en reizen met de trein gelijk door naar Bandung omdat we de grote stad Jakarta willen vermijden. Beiden krijgen we tranen in onze ogen als we zien dat door de vele regen, een deel van de wegen, landerijen en huizen onder water staan en mensen blijkbaar onverwacht geëvacueerd zijn (te zien aan de was die nog aan de lijnen hangt). Het is een enorm contrast met onze westerse zorgen, bijvoorbeeld dat dat we op Sumatra emmertjes water moesten gebruiken om door te trekken (die emmers water halen weinig uit, want alles blijft staan. Ik kan je vertellen dat het al snel een interessante brei wordt, zeker als er ook geen wastafel is en je er tandpasta op uitgespuugd).

Moe van het vroege opstaan en een hele dag onderweg zijn, verdwijnt de stoere reiziger in mij even. Kijkend naar de donkere wolken ontdek ik een gevoel dat me (zeker vanuit het veilige Nederland) niet vertrouwd is, namelijk een soort angst. "Wat hangt ons boven het hoofd?" Weinig mensen spreken Engels, we hebben geen televisie en de kranten zijn Indonesisch, dus we weten niet hoe de toestand op de rest van Java is. Het klimaat is ons onbekend en dus weten we niet of de donkere wolken echt een bedreiging voor ons zijn.

Hoe gek het ook klinkt, ook voor die minder leuke momenten zijn we op reis gegaan. Met onze neus erbovenop realiseer ik me weer hoe bevoorrecht ik ben.

Zodra we aankomen in Bandung, zoeken we de bekende veiligheid op van een westers georiënteerd hotel (hoog en droog). Blij als kinderen zijn we met de (schone!) wc die gewoon doorspoeld, de eerste warme douche sinds we hier zijn en prachtig schoongewassen lakens en witgeschilderde muren zonder schimmel. En wat een luxe dat je in deze tijd gewoon naar huis kan Skypen en je ei even kwijt kan, dat lucht op en geeft weer moed.

De volgende dag staan we met onze voeten in de modder, maar gelukkig komt dit niet door de overstromingen, maar van het kratermeer wat we bezochten. Langzaamaan zijn we door verschillende bronnen gerustgesteld dat de overstromingen alleen Jakarta hebben getroffen. We maken dus een uitstapje naar een oude krater met kleine zwavelbaden, waar we een voetenbadje in nemen. De terugweg glibberen en glijden we weer terug, de modderige weg omhoog. Het is mistig, donker en het miezerregend. Nederland voelt, vanuit onze poncho's, even dichtbij zo met de mist en de voortdurende regen. We genieten echter van de mooie natuur.

Dinsdag staan we vroeg op en laten we de lage mist achter ons en langs de rijstvelden heen rijden we met de trein naar Yogjakarta.
Enthousiast staan we de volgende dag om half vijf op en zitten we een half uur later met een ontbijtpakketje in de auto. De eerste stop is het beroemde Borobudur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Met de zonsopgang slurpen we de nieuwe energie op bij deze prachtige plek (donkere gesteenten en verweerde boeddhabeelden, tegen een groene natuur). Er is geen mooier moment dan dit, dat we het zonnetje sinds een aantal donkere dagen weer zien. We maken nog een korte stop bij een kleinere tempel, voordat we verdergaan maar Prambanan, een enorme hindoeïstische tempel! Een Indonesische studente vraagt ons of ze ons een rondleiding mag geven en met humor vertelt ze ons de hindoeïstische verhalen.

Als actieve reizigers zijn we de volgende dag om 7 uur op (aangezien we er om 9 uur in lagen). Nog een beetje duf, maar al snel verandert dat als Eva na twee seconden de badkamer uit rent (nog net niet met armen omhoog), en gilt; KAKKERLAK!!! Gewapend met een bus haarspray proberen we het beestje onschadelijk te maken. Hij schiet van links naar rechts door de badkamer, maar uiteindelijk wint hij het niet van de rivier haarlak waar hij in ligt te spartelen. Ik gooi er een emmertje bovenop zodat hij niet weg kan. Zijn haar zat tenminste goed.

We leren iedere dag omgaan met situaties en emoties. Ten eerste al omdat we door iedereen en alles worden aangesproken, omdat men ons iets wil verkopen (van taxi- of fietsritje, tot eten en souvenirs). Nog meer dan in andere steden blijven (zeker chauffeurs) aandringen. Een "no thank you" en dan een "no we are going to walk" is niet genoeg, dus we eindigen een aantal keer met; "NO WE DON'T WANT!" zelf dan praten ze nog door als we doorlopen. Het vraagt wat van mijn geduld. Ook zonder dat mensen ons iets willen verkopen wordt er vaak "hello miss" o.i.d. geroepen en soms voel ik me net een bezienswaardigheid door de mensen die naar je kijken (soms wat ongemakkelijk). We krijgen diverse keren de vraag of we met (meestal jongeren) op de foto willen. Waarom weten we niet precies, maar het zal er op neer komen dat we "Blanka Goreng" zijn; zongebruinde blanken.

We gaan donderdagavond om kwart over vijf het hotel uit om naar een voorstelling te gaan van het Indonesisch traditioneel ballet! De voorstelling begint om 7 uur, maar we willen op tijd de kaartjes hebben en nog wat kunnen eten. Een jongeman heeft ons die dag verteld dat we vlak bij ons hostel de bus kunnen pakken. Aangekomen op de plek waar de bus zou moeten zijn, blijkt dat daar helemaal geen bus die kant op gaat. We laten ons naar het busstation brengen. De man die ons brengt spreekt geen Engels en wijst ons vier verschillende bussen aan. Uiteindelijk zitten we in de juiste bus en vertrekt hij iets voor zes uur.
Na een paar minuten kijken we elkaar lachend aan, de bus rijdt niet harder dan 40 kilometer per uur. Als we dan een tijd stilstaan bij een bushalte en er muzikanten binnenkomen (inmiddels rond half zeven), kan de controlfreak in mij het niet laten om er even chagrijnig van te worden. Dan komt de ticketmeneer naar ons toe, dat we moeten betalen. We hebben echter op het busstation al een kaartje hebben gekocht. Dit blijkt echter geen buskaartje te zijn. De bus rijdt bij onze stop ongeveer nog een minuut of vijf door en dropt ons langs de kant van de weg. Het is inmiddels 10 voor 7. Volgens een man die we om hulp vragen, is het 10 minuten lopen. Nu we zover zijn gekomen gaan we door. Ongeveer 40 minuten later komen we aan bij het ballet. Gelukkig zijn we voor die avond genoeg op de proef gesteld en blijkt dat de voorstelling om half acht begint! We kopen 3 minuten voor de start een kaartje en genieten enorm van de voorstelling. Zo pakt het deze keer goed uit dat we, (niet voor de eerste keer) steeds verschillende informatie krijgen.

Zaterdagochtend liggen we aan het zwembad te chillen als ik opeens opschrik van de aarde die heen en weer schudt. Ik ben ineens alert, vlieg overeind en roep Eva, die verdwaasd overeind komt. Ik sta al met een half been buiten het ligbed om eventueel naar de deurpost te rennen, want zover ik weet is dat het meest stevige gedeelte die bescherming kan bieden. Er komen twee mensen van het hotel naar buiten, maar ze houden zich rustig en hun gezichten staan redelijk ontspannen, dus blijven we wat overdonderend zitten. Het zwemwater, wat zachtjes heen en weer begint te klotsen geeft ons de bevestiging dat we een aardschok hebben gevoeld (5.5 op de schaal van righter, volgens het hotelpersoneel). Lachend vragen we elkaar hoe we ooit op het idee zijn gekomen om in deze tijd van het jaar naar Indonesië te gaan.
We vertrekken later op de dag, na een rustgevend maskertje van thuis, met de trein naar Surabya, waar we Eva's roots gaan zoeken!