Back to basic op Sumatra
Door: Eline
Blijf op de hoogte en volg Eline
19 Januari 2014 | Indonesië, Batavia
Eindelijk gingen we dan op weg naar de reden waarom Indonesië onze bestemming was van deze reis; de oerang oetangs op Sumatra! Eva heeft van kleins af aan al een droom gehad om deze apen in het wild te zien en die droom is werkelijkheid geworden!
Voor die droom moesten we echter een binnenlandse vlucht nemen en met wat zweet in onze handen stonden we op het vliegveld (aangezien eigenlijk alle Indonesische vliegmaatschappijen op de 'black list' staan). De gate veranderde drie keer, we hadden ruim een uur vertraging en onze 'directe vlucht' bleek opeens een tussenstop te hebben op Java. Maar als ervaren reizigers konden we van dat alles wel de humor inzien, al checkte we wel grondig van de binnen- en buitenkant van het vliegtuig. Daarbij kwamen we tot de conclusie dat Nederland waarschijnlijk alles wantrouwt wat buitenlands is, want alles zag er nieuw en goed onderhouden uit. Voor de zekerheid spraken we wel een mantra over onszelf uit, gebaseerd op de omroep op het vliegveld dat klonk als; "happy ending, happy ending" (maar wat in werkelijkheid waarschijnlijk "attentie, attentie" zal zijn geweest).
Eenmaal aangekomen in Medan was ik erg blij dat we niet langer dan éen nacht in die stad zouden blijven, want de sfeer was wat grimmiger, bijna niemand sprak Engels en ook was het eten niet, zoals in Bali, afgestemd op mijjn Europeese maag (dus Monique, antwoord op je vraag, ja mijn darmen weten dat ze op reis zijn!). Met een kamer met afgebladerde verf en een vieze wc, kwam ik vanuit mijn, van-thuis-meegebrachte-lakenzak, al helemaal in de backpackstemming!
De volgende ochtend gingen we (na een ontbijt met pittige rijst in een bananenblad), op naar de bus die ons binnen drie uur naar Bukit Lawang zou brengen (vanuit dat dorp zouden we de jungle ingaan). We werden in de bus al door een man aangesproken die daar in een guesthouse werkte en ook gids was, dus niet veel later zaten we aan de lunch in een tuin met tropische bloemen, terwijl hij ons de mogelijkheden voorlegde.
We gingen eerst op ontdekkingstocht door het dorpje, dat aan een snelstromende rivier ligt (die we over moesten steken met een gammelen touwbrug). Het dorp ligt aan de rand van de jungle, dus we kregen de eerste ochtend al bezoek van aapjes die van dak naar dak sprongen op zoek naar eten. Kinderen zwemmen hier in de rivier zonder toezicht van hun ouders, hun zusjes (die amper ouder zijn dan zijzelf), leren hen zwemmen en sporen hen aan om zich te wassen in de rivier. Wij als surrogaat-moeders hielden ons hart vast.
Woensdag gingen we op pad naar de vleermuizengrot. Een prachtige tocht langs de rubberbomen en huisjes die half in het water staan. Na een glibberige laatste klim omhoog, vonden we de ingang van de grot die we stapje voor stapje naar binnen schuifelde. Gewapend met zaklampen, om een aanval van een vleermuis af te weren, ging ik voorop. Na een kwartier hadden we voorzichtig 100 meter afgelegd maar nog steeds geen vleermuis gespot. Veel verder durfde we niet dus behalve wat gepiep, geen vleermuizen gespot. Op de terugweg maakte we een pitstop bij een weeshuis dat gerund wordt door een Nederlandse vrouw, een supermooi project dat de kinderen een warm thuis geeft.
We maakte ons 's avonds vast op voor de jungletocht, door samen met de lokale jongelui; 'Jungletrek, jungletrek, in Bukit Lawang, see the monkeys, see the birds, see oerang oetang, hé', te zingen, op de melodie van 'jingle bells' (wat we voor de rest van ons leven niet meer uit ons hoofd krijgen omdat het iedere avond hard gezongen/geschreeuwd werd).
En toen brak de dag aan dat we de jungle ingingen! Samen met vier andere toeristen en twee gidsen gingen we op pad. Al vrij snel zagen we de eerste oerang oetang, samen met haar jong, in een boom zitten. Niet veel later kwamen we een 'Thomas'aapjes tegen (die leven alleen op Sumatra). Het aapje kwam zo dichtbij dat hij over me heen struikelde toen hem een banaan werd voorgehouden!
We liepen steeds dieper de jungle in, langs slingerbomen en enorme mieren. Na een paar uur kwamen we nog zeker twee apen met kleintjes en een mannetje tegen. En tóen kwamen we in het territorium van de beruchte aap Mina. Een vrouwelijke aap die volgens onze gids (genaamd Jungle Eddy), al zeker 76 mensen had gebeten (hij liet zelf ook even zijn littekens zien). De assistentgids werd er op uit gestuurd om Mina te lokken en toen ze er eenmaal was, werden we met een soort paniek gecommandeerd om snel voorbij te lopen. Naar ons idee was Mina lang niet zo agressief als er werd beweerd, maar werd er expres (of uit knulligheid) wat commotie gecreëerd.
De laatste uurtjes van de tocht (die totaal zo'n 7 uur in beslag nam) werden steeds zwaarder. Er was wel een soort weg vrijgemaakt, maar we moesten ons optrekken aan boomwortels, klauteren over stenen, en stappen van een meter nemen om de enorm stijle berg op- en af te gaan. Onderweg werden we nog verrast door een oerang oetang die vanuit het niets opdook.
Moe maar voldaan kwamen we aan bij ons tentenkamp dat in een bocht bij de rivier lag. We sliepen in een tent gemaakt van houten palen en zeil, en ons bed was een rubberenmatje (wat beter sliep dan verwacht, ook dankzij mijn heilige oordoppen die het geluid van de rivier wat tegenhield). Bij kaarslicht aten we een heerlijke maaltijd en de gidsen deden hun best om ons te vermaken met sterke verhalen, kaarttrucjes en humor om niets.
De volgende dag werd ik verbaasd wakker toen ik zag dat iedereen de tent al had verlaten. Toen ik richting de rivier keek zag ik iedereen om een oerang oetang staan, die Eva's hand vasthield! Het vrouwtje was totaal niet schuw en vond het best dat iedereen om haar heen zat, zelf met haar kleintje erbij. Ze bleef een hele tijd zitten zonder de twee toeristen los te laten die ze bij de arm had genomen. Ze werd uiteindelijk weggelokt zodat wij konden ontbijten. We namen na het ontbijt een duik in de waterval en werden bij de lunch omsingeld door een groep kleinere apen die op de geur van het ontbijt afkwam. Ook zagen we nog twee varanen (een soort dinosaurus).
En toen gingen we naar het Tikibad. Haha, natuurlijk niet echt; van een aantal rubberen banden hadden ze een raft gemaakt, waarmee we langs het mooie junglebos, de rivier over teruggingen. Supermooi en leuk spannend maar niet eng. Verkleumd maar blij kwamen we aan.
Zaterdag rustig aan gedaan, wat langs de rivier gezeten en even een internetcafé gezocht om lekker weer contact met thuis te hebben.
Vanmorgen zijn we om half vier opgestaan om vanuit Bukit Lawang naar het vliegveld te gaan, want inmiddels zijn we op Java! Het plan is om Jakarta gelijk te verlaten en gelijk naar Bandung te gaan.
Leuk om te horen dat jullie zo enthousiast meelezen, dat doet goed, tot het volgende verhaal!
Voor die droom moesten we echter een binnenlandse vlucht nemen en met wat zweet in onze handen stonden we op het vliegveld (aangezien eigenlijk alle Indonesische vliegmaatschappijen op de 'black list' staan). De gate veranderde drie keer, we hadden ruim een uur vertraging en onze 'directe vlucht' bleek opeens een tussenstop te hebben op Java. Maar als ervaren reizigers konden we van dat alles wel de humor inzien, al checkte we wel grondig van de binnen- en buitenkant van het vliegtuig. Daarbij kwamen we tot de conclusie dat Nederland waarschijnlijk alles wantrouwt wat buitenlands is, want alles zag er nieuw en goed onderhouden uit. Voor de zekerheid spraken we wel een mantra over onszelf uit, gebaseerd op de omroep op het vliegveld dat klonk als; "happy ending, happy ending" (maar wat in werkelijkheid waarschijnlijk "attentie, attentie" zal zijn geweest).
Eenmaal aangekomen in Medan was ik erg blij dat we niet langer dan éen nacht in die stad zouden blijven, want de sfeer was wat grimmiger, bijna niemand sprak Engels en ook was het eten niet, zoals in Bali, afgestemd op mijjn Europeese maag (dus Monique, antwoord op je vraag, ja mijn darmen weten dat ze op reis zijn!). Met een kamer met afgebladerde verf en een vieze wc, kwam ik vanuit mijn, van-thuis-meegebrachte-lakenzak, al helemaal in de backpackstemming!
De volgende ochtend gingen we (na een ontbijt met pittige rijst in een bananenblad), op naar de bus die ons binnen drie uur naar Bukit Lawang zou brengen (vanuit dat dorp zouden we de jungle ingaan). We werden in de bus al door een man aangesproken die daar in een guesthouse werkte en ook gids was, dus niet veel later zaten we aan de lunch in een tuin met tropische bloemen, terwijl hij ons de mogelijkheden voorlegde.
We gingen eerst op ontdekkingstocht door het dorpje, dat aan een snelstromende rivier ligt (die we over moesten steken met een gammelen touwbrug). Het dorp ligt aan de rand van de jungle, dus we kregen de eerste ochtend al bezoek van aapjes die van dak naar dak sprongen op zoek naar eten. Kinderen zwemmen hier in de rivier zonder toezicht van hun ouders, hun zusjes (die amper ouder zijn dan zijzelf), leren hen zwemmen en sporen hen aan om zich te wassen in de rivier. Wij als surrogaat-moeders hielden ons hart vast.
Woensdag gingen we op pad naar de vleermuizengrot. Een prachtige tocht langs de rubberbomen en huisjes die half in het water staan. Na een glibberige laatste klim omhoog, vonden we de ingang van de grot die we stapje voor stapje naar binnen schuifelde. Gewapend met zaklampen, om een aanval van een vleermuis af te weren, ging ik voorop. Na een kwartier hadden we voorzichtig 100 meter afgelegd maar nog steeds geen vleermuis gespot. Veel verder durfde we niet dus behalve wat gepiep, geen vleermuizen gespot. Op de terugweg maakte we een pitstop bij een weeshuis dat gerund wordt door een Nederlandse vrouw, een supermooi project dat de kinderen een warm thuis geeft.
We maakte ons 's avonds vast op voor de jungletocht, door samen met de lokale jongelui; 'Jungletrek, jungletrek, in Bukit Lawang, see the monkeys, see the birds, see oerang oetang, hé', te zingen, op de melodie van 'jingle bells' (wat we voor de rest van ons leven niet meer uit ons hoofd krijgen omdat het iedere avond hard gezongen/geschreeuwd werd).
En toen brak de dag aan dat we de jungle ingingen! Samen met vier andere toeristen en twee gidsen gingen we op pad. Al vrij snel zagen we de eerste oerang oetang, samen met haar jong, in een boom zitten. Niet veel later kwamen we een 'Thomas'aapjes tegen (die leven alleen op Sumatra). Het aapje kwam zo dichtbij dat hij over me heen struikelde toen hem een banaan werd voorgehouden!
We liepen steeds dieper de jungle in, langs slingerbomen en enorme mieren. Na een paar uur kwamen we nog zeker twee apen met kleintjes en een mannetje tegen. En tóen kwamen we in het territorium van de beruchte aap Mina. Een vrouwelijke aap die volgens onze gids (genaamd Jungle Eddy), al zeker 76 mensen had gebeten (hij liet zelf ook even zijn littekens zien). De assistentgids werd er op uit gestuurd om Mina te lokken en toen ze er eenmaal was, werden we met een soort paniek gecommandeerd om snel voorbij te lopen. Naar ons idee was Mina lang niet zo agressief als er werd beweerd, maar werd er expres (of uit knulligheid) wat commotie gecreëerd.
De laatste uurtjes van de tocht (die totaal zo'n 7 uur in beslag nam) werden steeds zwaarder. Er was wel een soort weg vrijgemaakt, maar we moesten ons optrekken aan boomwortels, klauteren over stenen, en stappen van een meter nemen om de enorm stijle berg op- en af te gaan. Onderweg werden we nog verrast door een oerang oetang die vanuit het niets opdook.
Moe maar voldaan kwamen we aan bij ons tentenkamp dat in een bocht bij de rivier lag. We sliepen in een tent gemaakt van houten palen en zeil, en ons bed was een rubberenmatje (wat beter sliep dan verwacht, ook dankzij mijn heilige oordoppen die het geluid van de rivier wat tegenhield). Bij kaarslicht aten we een heerlijke maaltijd en de gidsen deden hun best om ons te vermaken met sterke verhalen, kaarttrucjes en humor om niets.
De volgende dag werd ik verbaasd wakker toen ik zag dat iedereen de tent al had verlaten. Toen ik richting de rivier keek zag ik iedereen om een oerang oetang staan, die Eva's hand vasthield! Het vrouwtje was totaal niet schuw en vond het best dat iedereen om haar heen zat, zelf met haar kleintje erbij. Ze bleef een hele tijd zitten zonder de twee toeristen los te laten die ze bij de arm had genomen. Ze werd uiteindelijk weggelokt zodat wij konden ontbijten. We namen na het ontbijt een duik in de waterval en werden bij de lunch omsingeld door een groep kleinere apen die op de geur van het ontbijt afkwam. Ook zagen we nog twee varanen (een soort dinosaurus).
En toen gingen we naar het Tikibad. Haha, natuurlijk niet echt; van een aantal rubberen banden hadden ze een raft gemaakt, waarmee we langs het mooie junglebos, de rivier over teruggingen. Supermooi en leuk spannend maar niet eng. Verkleumd maar blij kwamen we aan.
Zaterdag rustig aan gedaan, wat langs de rivier gezeten en even een internetcafé gezocht om lekker weer contact met thuis te hebben.
Vanmorgen zijn we om half vier opgestaan om vanuit Bukit Lawang naar het vliegveld te gaan, want inmiddels zijn we op Java! Het plan is om Jakarta gelijk te verlaten en gelijk naar Bandung te gaan.
Leuk om te horen dat jullie zo enthousiast meelezen, dat doet goed, tot het volgende verhaal!
-
19 Januari 2014 - 09:08
Frances:
Hoi lieve meiden,
Wat maken jullie veel mee, en wat zet je het leuk op 'papier' ;)
Het is een genot om jullie avontuur te lezen wetende dat dit nog maar het begin is!!!
Vooral blijven genieten en mama Eline, ik moest erg lachen om de reactie haha
Heel veel liefs uit Milaan!! Xxxx -
19 Januari 2014 - 09:40
Amy:
lieve eline,
mama heeft het verhaal voor mij voorgelezen.
ik vondt het een heel mooi verhaal,
en ik vondt de aapjes heel schattig.
ik mis je heel erg.
liefs amy xxxx
file:///C:/Users/Johan/Downloads/1sz86c.gif
lieve zus,
wat een cool verhaal en wat stoer dat jullie dit allemaal durven te doen.
is echt een verhaal die je alleen maar op tv ziet.
Kijk erg uit naar al die mooie foto's die jullie ervan hebben gemaakt.
geniet van alles.
dike kus van je zus en johan -
19 Januari 2014 - 11:18
Raymond, Thomas & Claudia:
Eline,
Wat zijn we toch blij dat je weer op reis bent en wij jou heerlijk verslagen weer kunnen lezen, dat is echt weer genieten :) (en natuurlijk worden we ook een beetje jaloers)
Natuurlijk hebben we hier ook wel een aapje genaamd Thomas, maar dat zal niet het zelfde zijn ;) (al doet hij wel erg zijn best haha).
Geniet er van en maak vooral veel foto's!
Ik blijf je verslagen weer heerlijk mee lezen.
Liefs van ons -
19 Januari 2014 - 12:14
Marloes:
Zo avonturierster,
Je weet het leuk op papier te zetten. Het klinkt allemaal erg gezellig en spannend. Wat ontzettend gaaf dat je dit allemaal in het "echt"meemaakt.
Het is maar goed dat je het allemaal opschrijft want je bent nu pas twee weken weg, als je over drie maanden terug komt zal je dit zelf eerst moeten terug lezen om op te frissen wat er allemaal gebeurd is.
Je komt denk ik ogen en oren tekort.
Wat zal je veel foto's hebben straks ik kijk er nu al naar uit.....maar dat duurt nog wel even.
Ik hoop dat je maag een beetje tot rust is gekomen, maar ik zie aan de app-jes dat je wel de nodige calorieen tot je neemt haha.
Het zal afzien zijn in Australie waar de prijzen toch wel wat hoger zijn.
Nou we wachten weer af tot we wat van je horen, maak er ook hier weer een mooi avontuur van en zuig het in je op, je weet het....elke dag is er één en die moet je bewust beleven, gisteren kan je niet overdoen, morgen is onzeker en vandaag beleef je.
Eva mop jij ook de groeten en knuffel elkaar maar even namens ons....veel liefs Paps en Mams -
19 Januari 2014 - 12:21
Marloes:
Leuk hoor die foto's die geven een leuke indruk van wat jullie allemaal meemaken, bedankt voor de moeite wij genieten zo zeker mee. -
19 Januari 2014 - 16:40
Melanie:
Hallo Eline,
Wat maak je veel mee in korte tijd!!! En wat gaaf om te lezen wat je allemaal tegen komt op je pad.
De foto's zijn leuk om te zien zo hebben we een klein beetje een beeld hoe het er daar aan toe gaat.
En petje af voor het bij houden van deze pagina we hopen op nog meer avontuurlijke verhalen.
Liefs,
Melanie en Arian -
21 Januari 2014 - 15:04
Albert:
Hoi Eline,
Wat geef je jouw reiservaringen leuk weer.
Sumatra met de oeran oetangs is inderdaad een geweldige belevenis. Ik was daar in Bukit Lawang in 2011.
In een fraai resort Bukit Lawang Cottages aan het snelstromende riviertje de Bohorok.
Ik vond de wandeling door de jungle indrukwekkend; de vorige avond had het behoorlijk geplensd, dus het was uitkijken geblazen waar je liep. Gelukkig wel de apen mogen bewonderen.
Bij dat weeshuis, genaamd Ruwit Kindertehuis Bukit Lawang, zijn we ook geweest. Die Nederlandse dame daar was ene Saskia Landman. Een erg interessant project aldaar, waarbij je vanuit Nederland kunt deelnemen aan het rubberboomspaarplan. Zie ook hun website www.kindertehuisbukitlawang.com waar veel informatie te vinden is.
Destijds ben ik dwars door Sumatra gegaan van Medan naar Padang via allerlei vulkanen etc.
Een heel mooie reis.
Nu ga je genieten van een andere kijk op Indonesië t.w. Java.
Geniet ervan en ik zie uit naar het volgende verslag.
Kusje, Albert -
24 Januari 2014 - 12:42
Marleen:
Hai Eline!
Ik ben een beetje laat met inloggen op deze site....maarre beter laat dan nooit....ik ga me gauw eens even inlezen in jullie reisverhalen maar het klinkt super, geniet!
Liefs Marleen en co
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
